یکی فرهنگ دیگر نو برآر ای اصل دانایی

ببین تو چاره ای از نو که الحق سخت بینایی

بسی دل ها چو گوهرها ز نور لعل تو تابان

بسی طوطی که آموزند از قندت شکرخایی

زدی طعنه که دود تو ندارد آتش عاشق

گر آتش نیستش حقی وگر دارد چه فرمایی

برو ای جان دولت جو چه خواهم کرد دولت را

من و عشق و شب تیره نگار و باده پیمایی

بیا ای مونس روزم نگفتم دوش در گوشت

که عشرت در کمی خندد تو کم زن تا بیفزایی

دلا آخر نمی گویی کجا شد مکر و دستانت

چو جام از دست جان نوشی از آن بی دست و بی پایی

به هر شب شمس تبریزی چه گوهرها که می بیزی

چه سلطانی چه جان بخشی چه خورشیدی چه دریایی